Naomi’s Road to CFG Masters 2020, 6: omgaan met tegenslag

HealthCreators trainer Naomi heeft zichzelf een doel gesteld: in 2020 wil ze in de V.S. meedoen met de CrossFit Games. In de masters divisie 40+, want die leeftijd heeft ze dan net bereikt. Vier jaar is een forse aanloop, maar haar doel is niet alleen deelname aan de Games, maar vooral ook genieten en leren van het proces ernaartoe.
Op deze site houdt ze regelmatig haar progressie bij en wat ze de afgelopen maanden heeft geleerd.
Deze keer: focus op gymnastics en omgaan met tegenslag! Zoals de operatie die ze vandaag moet ondergaan...

Een doel hebben is een... maar bij HealthCreators leggen wij graag de nadruk op de actie richting een doel in plaats van alleen maar kijken naar het resultaat. Het is niet zo dat resultaat helemaal niet telt, maar bij mijn grote doel om me te plaatsen voor de CrossFit Games Masters in 2020 is de weg er naartoe... lang. Daarom zie ik deelname aan de Games meer als een stip aan de horizon, een oriëntatiepunt, die kant wil ik op... maar ik kan ook ontzettend genieten van de weg naar dat doel.
Na de Word Wars Europe hebben we de rest van december 2016 gebruikt om eens te evalueren en te bezien of er bijgestuurd moest worden. Het antwoord: ja!

2017: jaar van gymnastics

CrossFit is een sport waarin atletiek, gewichtheffen en gymnastiek worden gecombineerd. En die gymnastiek is geen turnen, maar daar vallen oefeningen onder als push-ups, pull-ups, muscle-ups, touwklimmen, handenlopen, burpees, handstand-push-ups (in ringen). Dat soort dingen. Tijdens de wedstrijd in Cyprus zag ik dat ik daar een flinke achterstand op heb in vergelijking met de rest van het veld. Ik kan de meeste bewegingen wel maken, maar niet zo snel als de andere meiden.
Vorig jaar heeft in de training de nadruk heel erg gelegen op gewichtheffen en daar ben ik ook enorm in vooruit gegaan: zowel in de gewichten die ik kan pakken als de techniek waarmee ik de lifts uitvoer. Dat wil ik nog steeds verbeteren, maar ik heb de behoefte om ook winst te pakken op al die gymnastics onderdelen. Daar gaan we in 2017 dan ook meer op focussen.
Het grappige is, dat ik had verwacht dat mijn gewichtheffen daaronder zou lijden. Maar wat blijkt: ik verbeter nog steeds in kracht, ook al doe ik veel meer trainingen met eigen lichaamsgewicht. Misschien komt dat ook wel doordat ik in 10 anders verloren minuutjes even mijn handstand kan oefenen. De dag zit ineens vol mini trainingen. En: van op je handen staan blijkt je snatch ook beter te worden. Top!
De eerste dingen die we hebben aangepakt zijn butterfly pull ups (zodat ik sneller, meer herhalingen kan maken) en de vrijstaande handstand.

Hardlopen...tja!

Eind januari is altijd de Puinduinrun in Kijkduin en daar is HealthCreators sponsor van, dus: ik loop mee. Meestal schrik ik dan ergens in december wakker met de realisatie dat ik dan wel mijn hardlooptraining moet opschroeven. Zo verliep het ook precies dit jaar.
Wat ons echter opviel, was dat ik in die periode ineens wat spiermassa begon te verliezen. Brenda had in diezelfde periode wat opleidingen gedaan bij Remco Verkaik van Sportvasten en die legt behoorlijk wat nadruk op 'trainen volgens je constitutie'. Na wat discussie waren Remco en Brenda er uit: ik ben meer ectomorf dan ik misschien wil zijn. Dat betekent dat ik van nature eerder neig naar het lichaam van een marathonloper dan naar het lichaam van een bodybuilder. "Het is dat je zo verdomd hard traint en koppig bent, maar anders had je waarschijnlijk nauwelijks spiermassa", was Brenda's conclusie. Dat blijkt ook wel: zodra ik langere duurlopen ga trainen, gooit mijn lichaam mijn spiermassa in de uitverkoop!
Hardlopen is wel een onderdeel van CrossFit, je moet het kunnen en ook trainen, maar ik heb wel besloten om het tot een minimum te beperken. Ik ga mijn uithoudingsvermogen vooral trainen met roeien en kettlebell swings. Dat hardlopen komt wel goed, ook met minder training.

Ziekenhuis

Met geweldige plannen ben ik dus aan 2017 begonnen... maar heel eerlijk: de eerste 3 maanden heb ik een aantal flinke tegenslagen gekend. In totaal moest ik 2x naar de spoedeisende hulp in een ziekenhuis en ik moet (vandaag!) zelfs geopereerd worden.
De eerste keer dat ik naar de eerste hulp moest, was omdat ik door een rare tintelling in mijn lijf uit het pull-up rek was gevallen. Waarschijnlijk is het 'gewoon' een spasme geweest in mijn rugspier, maar het was heel eng. Er is zelfs een scan van mijn hoofd gemaakt om te kijken of ik niets ernstigs had. Uiteindelijk is het helemaal over gegaan.
De tweede keer naar de spoedeisende hulp had te maken met mijn buik: enorme krampen, om de paar minuten plassen maar geen blaasontsteking... en een enorme bult in mijn lies. Er is een tijdje geleden al een ganglion in mijn lies vastgesteld, een soort cyste... Soms is ie er, zo groot als een kleine knikker... maar dan trekt ie weer weg. Nu was de cyste ineens zo groot als een golfbal. In mijn lies. En hij deed nog pijn ook!
In het ziekenhuis verwezen ze me naar de huisarts, die me weer verwees naar het ziekenhuis. Daar is de cyste met een dikke naald leeggezogen. Ik helemaal blij... maar een half uurtje later was de golfbal alweer terug. Daarom moest de cyste nu echt met een poliklinische operatie weggehaald worden. Balen natuurlijk, maar ik had ook niet echt andere opties om uit te kiezen. Ik ben dus meteen begonnen met voorbereidingen om zo snel mogelijk te herstellen. Dat betekent dat ik voor de operatie minder visolie ben gaan slikken, omdat het bloedverdunnend is. De dag na de operatie gooi ik dat meteen weer omhoog om mijn lichaam te helpen te helen. Ook ben ik tijdelijk een hele goede multivitamine en extra magnesium gaan nemen om alles helemaal op 100% te hebben. Ook gebruik ik arnica, een homeopathisch middel om doorbloeding te verbeteren en daarmee herstel.

CrossFit Open

De timing van de ganglion had niet slechter kunnen zijn: de dag dat de operatie gepland stond, is de dag dat de wereldwijde CrossFit Open van start ging. De Open is de online kwalificatie voor de Games van dit jaar... en een uitgelezen kans om jezelf te meten met leeftijdsgenoten over de hele wereld. Iedereen doet dezelfde workouts en de score wordt online bijgehouden.
En toen... gebeurde er iets vreemd op de dag van de operatie: ik had een andere chirurg en die besloot op de tafel (!) niet te gaan snijden omdat hij niet zeker is van de diagnose van zijn collega. Heel raar en om heel eerlijk te zijn: ik ben de man dankbaar dat hij bij twijfel niet snijdt... maar je verliest ook wel even het vertrouwen in het ziekenhuis. We hebben nog een paar dagen aan heel veel touwtjes getrokken, zodat we snel een MRI konden maken van mijn lies, een nieuwe diagnose konden stellen en een nieuw operatieplan konden maken. Met deze man als arts, want wie in een ok, met een heel team klaar voor een operatie, durft af te lassen... die heeft mijn respect en vertrouwen.
Een bijkomend voordeel: ik kon toch meedoen met de CrossFit Open! Voor CrossFitters is de open misschien wel vergelijkbaar met Sinterklaasavond: een leuk feestje vol verrassingen... en dat 5 weken achter elkaar.
Natuurlijk: ik heb me niet optimaal kunnen voorbereiden. Door die golfbal in mijn lies had ik al weken geen muscle ups kunnen oefenen, bijvoorbeeld. En die kwamen in week 2 al langs in de workout. Maar ik kan trots terug kijken op wat ik wel heb kunnen doen! Alle 5 de weken...

Het mooie is dat ik veel informatie heb gekregen over waar ik aan moet werken het komende jaar: gymnastics (wat ik me al had voorgenomen) en technische lifts bij het gewicht heffen.

Operatie

Uiteindelijk leek het erop dat de operatie in de laatste week van de Open zou kunnen vallen en toen heb ik wel contact gezocht met het ziekenhuis om dan pas een week later geopereerd te worden. Ik zou de procedure nooit 5 weken uitstellen voor de Open: ik heb meer verantwoordelijkheden in mijn leven dan alleen mijn sport. Ik wil ook topfit zijn om de mensen bij HealthCreators te kunnen trainen. Maar dat ene weekje kon er wel bij, vond ik... Afgelopen vrijdag was de laatste workout van de Open, vandaag ga ik onder het mes.

Worst case scenario

Iets anders wat me opviel aan mezelf, is dat ik tussen al deze tegenslagen geen behoefte had om enorm te gaan roepen 'dat het allemaal vast wel goed gaat komen'. Ik ben een ontzettend positief ingesteld mens, maar ik ben de afgelopen jaren ook meer een realist aan het worden. Een van de dingen die ik heb ervaren is dat positief denken alleen... niet altijd genoeg is. Soms moet je ook kijken naar welke maatregelen je kan nemen om minder positieve scenario's op te lossen.
Ik las daar laatst een artikel over en daar stond in: "Het geeft waarschijnlijk meer kracht wanneer je je realiseert dat je zelfs om kunt gaan met slecht nieuws, zelfs heel slecht nieuws... dan dat het helpt om jezelf je hele tijd te vertellen dat alles wel fantastisch goed gaat komen." Dus Oliver Burkeman: bedankt voor die wijze woorden!

Holy! Samatha Briggs! Rebecca Voigt! Valerie Voboril!

Ik wil dit blog wel graag op een vrolijke noot eindigen. En dit is die vrolijke noot:
CrossFit heeft voor de Games dit jaar al een 35-39 jaar Masters categorie ingesteld. Ik zou dus puur theoretisch niet hoeven te wachten tot 2020 om me te kunnen kwalificeren. Puur theoretisch, want ik moet echt nog super veel progressie maken voordat dat dat realistisch wordt. Dat bleek nog eens extra toen de CrossFit Games update show (zeg maar: Studio Sport voor CrossFit) een lijstje had gemaakt van mijn leeftijdsgenoten. Holy!
Samantha Briggs... Rebecca Voigt... Valerie Voboril... Talayna Fortunato... Elizabeth Akinwale.
De namen zeggen je hoogst waarschijnlijk niets. Daarom sluit ik af met een vergelijking.
Dit is alsof je heel goed kan tennissen, mee wil doen aan een wedstrijd en je komt in het kwalificatietoernooi de zusjes Williams, Maria Sharapova, Martina Hingis en voor mij part Steffi Graf tegen. Zo keek ik naar het scherm.
Dus: snel herstellen en terug in training. Op naar 2020! Want het vooruitzicht ooit te kunnen strijden tegen die namen, maakt het eigenlijk alleen maar aantrekkelijker.